نقش ازدواج فامیلی در بیماران عقب ماندگی ذهنی در یک جمعیت روستایی

مقدمه: با توجه به این که ازدواج های فامیلی دارای شیوع به نسبت بالایی در کشور ما می باشد و این ازدواج ها تأثیر قابل توجهی در بالا بردن شیوع عقب ماندگی های ذهنی دارد، این مطالعه با هدف بررسی تأثیر ازدواج های فامیلی بر عقب ماندگی ذهنی کودکان انجام گردید. روش ها: در یک مطالعه ی مورد شاهدی که در سطح مناطق روستایی شهرستان خمینی شهر اصفهان در سال 1388 انجام شد، 206 بیمار مبتلا به عقب ماندگی ذهنی و 412 شاهد که از نظر سن و جنس همسان شده بودند، از روستای مشابه با هر بیمار انتخاب گردیدند. با مراجعه ی مستقیم پژوهشگر به تک تک روستاها و مصاحبه با والدین کودکان عقب مانده ی ذهنی و همچنین مصاحبه ی چهره به چهره با افراد شاهد، اطلاعات مربوط به عوامل مرتبط جمع آوری شد. یافته ها: در حالی که ازدواج والدین در 133 نفر (6/64 درصد) از گروه بیماران، ازدواج فامیلی بود، این میزان در گروه شاهد 128 نفر (1/31 درصد) به دست آمد و تفاوت مشاهده شده از نظر آماری نیز معنی دار بود (001/0 > p). از میان همه ی عوامل مورد بررسی، تشنج در بدو تولد، سابقه ی فامیلی، استرس شدید در بارداری، سواد مادر، سواد پدر و ازدواج فامیلی به ترتیب با نسبت شانس (دامنه ی اطمینان 95 درصد) 12 (5/15-2/11)، 7/8 (16-7/4)، 8/7 (17-4)، 4/4 (12-6/2)، 8/3 (5/6-2/1) و 2 (4/2-4/1) خطر اتفاق افتادن عقب ماندگی ذهنی را افزایش می دادد. نتیجه گیری: در این مطالعه، ازدواج فامیلی تأثیری معنی دار در عقب ماندگی ذهنی فرزندان داشت که این مطلب با یافته های بسیاری از مطالعات قبلی هم خوان است. این موضوع بیان کننده ی نقش بسیار مهم و ارزنده ی مشاوره ی ژنتیک در قبل از ازدواج می باشد.